bu şehir,
işte bu şehir,
önce yastık altı düşlerim,
sonra da yastık altı gözyaşlarıma sebep..

nereden bilebilirdim ki bir gün,
her şeyden çok istediğim bu şehri
her şeyimle uzaklaşmak isteyeceğimi..

avucumdan düşmesin diye sıkı sıkı tuttuğum düş’lerimin,
bu şehrin sokaklarında teker teker düşüreceğimi bilemedim!
içime kaçan hasretle,
içimi çalkalayan bir uğultuya döndü bu serseri şehir..
ve bekleyiş dedim her meydanına,
her bekleyiş,
bin susuş ekledi adımlarıma..
duyamadım, göremedim,bilemedim..


hangi vapuru huzura gider artık,
hangi otobüsü mutluluğa..
içimi bayıltan bu kadar yokluk içinde,
elimden tutar mı bu kalabalıklar
yüzümü okşar mı rüzgarı..
yoksa ölüme sarıp, biraz daha mı toprak atar ölü cesedime..
nefeslerim ağır aksak,
öksürükler parçalamadan yüreğimi,
öper mi merhamet kuşları..
kanatlansa kırık kalbim,
yetişir mi göçmen kuşların sürüsüne?
-beni de götürün!
gittiğiniz bilinmez ülkelere..

kaç vaveyla olacak içimde bu şehir!


Semra’m Öztekin