Hey gidi sevmişliğim benim…
Hey gidi hey…
Sen de gözlerinden akan yaşlarını,
hayallerinin tersine sürersin bir gün…
Çehrende ki karaltı,
o siyah sürmelerinin izi olmaz bu kez ...
…
" Hangi günahının bedeli diye düşünürsün bir başına"
O gün
yani adalet tecelli ettiği vakit
sen sadece ve
sadece
beni hatırla !

İnan,bende küçücük bir kıvılcımla başlıyor her şey…
Zor değil !..

Her kalabalıkta yeni bir kuşatmanın içinde buluyorum kendimi.
Her yalnızlıkta bir çağ geri düşüyor sevmelerim...
Zihnimin sana buyur ettiği tüm hücrelerime
isyan bayrağı dikiyorum…
Devrim niteliğinde yeni düşünceler besliyorum yalan aşkına...
Ardından soluksuz bir serzeniş başlıyor içimde
sana dair...
Ve sonra
Mahzun bir duruş sergiliyorum bu haksız yenilgime ...

bu noktada sözlerim,sadece kendime kifayetsiz...
Senden başka düşündüğüm ve düşünmeye çalıştığım her şey
değersiz kalıyor.

En olmadık yerlerde suretimden düşen
en değerli parçalar oluyorsun sonra…
elimde değil.
her parçada canıma kastediyorsun, sevmişim.
sen sandığım o yüzleri gördüğüm her yerde,
içten içe böylesi esiyorum sana…
rüzgarlar bağırıyor repliklerimi kulaklarına…
Ki ben de
konuşamıyorum zaten dilimle.
“İçimden geldiğince işte…”

Hani bir gün olur da, gerçekten görürsem seni bir yerlerde…
Gerçek senle göz göze gelirsek bir gün…
Astığım suratıma ve yüz çevirişime aldanıp ,çıkaramadığımı,
tanıyamadığımı sanırsın seni.
Aslında çıkaramadığım doğrudur…
Çıkartıp atamadığım yani,
Aklıma her gelişinle
“Ki gelişin kadar uzun sürmüyor hiçbir zaman ki gidişin”
sıfatım yağ gibi eriyip gidiyor hırsımdan…
En çok senden kaçıyorum bu yüzden...
Ve her kaçışta en çok sana varıyor
en çok seninle savaşıyor
en çok sana yeniliyorum.

Engel olamıyorum, anla...
Kalakalıyorum oracıkta.
Affetmenin erdemliğini sığdırıp benliğime...
Kucak açamıyorum hiç bir şerrine...
Çünkü ben o değilim
Çünkü ben sana olan aşkımı şiir bildim.
Şimdilerde kırılan bu kalemin, hangi ucuyla yazacağımı bilmediğim bir şeyin yerindeydin…

Oysa ellerimdeki bu kocaman Dünya’nın, gül açan yanı olmalıydın sen…
Güzel kokmalıydı ; yazıp çizdiğim her şey.
En nadide benzetmelerle süslenmeliydin içinden,
içimden gelmeliydin bana…
Duru ve saf sevdanla akmalıydın dudaklarımda…

Sen
en deruni duygularımla ömrüme çizdiğim resimdin...
aklımla yazdığım mısralar olmadın hiçbir zaman….
Bu yüzden yakıştıramıyorum sevmişim…
Asla Böyle olmamalıydı gidişin…


Biliyorum,
ne önemi var ki bunların
Kendi kendini yok yere sorguya çekmen
saçmalık olur şimdi…
Ölüm’ün arkasından konuşmak gibi gelir sana belki…
Belki de boş bir sayfa açılmıştır şimdi karşına…
Ki zaten
En başından
hor görüp sevmiştin beni...
Hoş görmedin boğulduğum duyguların deryasını.

Farkındayım…
bunca zaman vicdanına hükmedebilecek
hiç bir cümlenin müteahhidi olamadım...
Çünkü çok şey çalmışsın özümden.

Olur ya belki bir gün
bir yerlerde senin için gerçek olan bir aşka rast gelirsin…
Belki senin de canına bir can batar bir gün !
“İsterim…”
O gün belki
Bu satırlara umursamadan göz gezdirdiğini hatırlar ve beni
geç te olsa
anlarsın.

Ve belki gün gelir
sen de ağlarsın...

“Yo, o kadar basit sanma aşk acısını, ihanet sancısını ! .”
Gözlerinle değil !..
Yüreğinle ağlarsın !