Herkes çaresizdi...
Herkes aynı..
Herkes uçurumdan atlayacaktı !..
( Ben de...)

-Sonra uyandım...

Ve geri döndüm uykuya aceleyle...

Bin defa ölmektense,bir defa öldüğümü gördüm sonra kirli bir aynada
Ve tüm sorularıma cevapsız kaldım,sonra...

Uyandım...

Herşey yine aynıydı...
Uyandım ve çok geçmeden...
Bir kez daha
Uyandım !
Bu kez
Araftaymışım...

Uyandım...
Ve "Günaydın !" dedim kendime sonra.

Hayır !..Uyuyormuş’um hala.
Uyanmaya çalışıyormuş’um...

"Sen ölme,çünkü intihar günahların en büyüdür " diye seslendim...
"Acılar orada da var,oradaki günahkarlar da yanıyor" dedim benzerime...
ve "tek çarem bu olmamalı " diye de ekledim sözlerime...

Ölmek umudu beslemek
kurtulmak değil,
kendi kendiğime verdiğim cezaymış,
gördüm,yaşadım...
Aynanın ardındaki vicdansızların en derinine inmeyi denedim birde...
Şöyle dedim
"Ben Allah’ın güçlü bir kuluymuşum demek ki, demek ki bu yüzden bu yük ...
güçsüzler kaçıp gidermiş" diye haykırdım,en güçlü yanımla onlara !

Kendime geldim sonra
Epey değişmişim sanki...
Tanıyamadım bir zaman
İnandım sonra buna

Ve bir kez daha uyandım.
Yine,yeniden...
Uyandım...

Şimdi uyuyorum....
Tüm kabul etmediklerimi
kabul ediyorum...
Ve saatlerin bir gün benim için çalmasını bekliyorum
günahkar bir dille,Ama umutla...

Umudumun verdiği sabırla...

İçimdeki Aşkla !!!

" Umudum,Rabb’ın Sonsuz merhametidir..."

İnandım.
Uyandım..