İpotekey hayat! varlığım gücendirmesin, ben ki; bıraktığın boşlukla yoğrulup yokla ihya olmuşum! ... darılıp, tükeniyorduk aşkla ipincecik sızıydı öğrendikçe çizdiğimiz yol güz misali gözlerimizin göğünde kırılıp, savruluyorduk çırılçıplak örtünüp bir ömrü yalnızlıkla sessizce giyiniyorduk ölümü yaprak yaprak serpilip arafa üst üste biniyordu acılar dünü aratıyordu her gelen gün kalmak da zordu gitmek de avuç içimizde yas`lanan sustukça susayan yürek ne giden bizdendi ne de gelen umudumuzun katillerini hiç unutamadık ah ile ipotek altında aldığımızı sandığımız hakların tek alacaklısıydık ve bitmeyen keşkelerimizin eğilip bükülmeden ele ele verebilseydik ne çok insandık! sude nur haylazca 15. kasım 2014 |