gözlerimizi koklayan gözlerle bakışırız biz
hayat burun ucuna konan bir uğur böceği
bağlılık yemini kendimize ektiğimiz ağaç
gölgesi altında ana renkler çarşısı kirpik istikameti



nasıl bir tutuşmak ki gözlerin elleri mi var
karnında okyanus taşıyan bir kadına sordum
kaşlarıyla asıldı tuza yanaşan küreklere
baktım göbek bağı hiç düşmüyormuş annelerin
suyun içindeki ateşten, tendeki kaynayan sesten anladım
geniş kazanların sıcak oğullar ürettiğini



köhne babaların da gösterişli terasları olur derken babam
ben annemin begonyalı sesinden çıkmadım hiç
çiçeğin boynundaki yarayla öpüştüm, öksürdüm incecik
dilim az bulutlu bir saksıya özendi
sözcüklerim bu yüzden gri bir begonya yarası.



bütün çocuklar bebeklerin iyi birer toplamıdır
ağızlarındaki mayalanması bundandır sağılmış eski süt kokusunun
ayakları kenar mahalle tahteravanları gibi hiç yıkılmaz
pas tutar sadece büyümelerinden ötürü bazı kentler gibi
kum dolar parmak uçları yalnızca bu kadar
ama her şeye rağmen her şey için hayat devam eder.



bizim sokağın çocukluğunu konuştuk etraf tenhayken
ben şahidim, oğlum şahit, evler beklemede
vücut dili tutmuyor günü gününe daralmış sokakların
sıkı çocuklar top oynamaya acıktı mı sesler göçebe
duyulur mutfak dolaplarını seven kadınların arka mahallesinden



ben çocuğum, oğlum çocuk, sokak kaç yaşında
gözlerimizi koklayan gözlerle bakışmanın yaşını annem biliyor
sokağın yaşı oğlumda gizli kalsın.