YOL ARKADAŞIMSerçe edası ile uyanıyorum Yokuş yukarı vurmadan yokuş aşağı koşmadan nefes nefese... Kar düşmeden gül yapraklarına eylülde en solmayan güller açıyor renk alacası ile ait olduğu yerde. Bir anahtar deliğinden gülümsemeden önce... Bir el arıyor fersiz dizlerim beklentimi emziriyorum saçak altında Biliyorum ki; Tutunamadan dal veremem bir daha. Semtimize uğramadan şafaklar Düz ayak bir yol gidiyorum sevgin ile yan yana... Güzellikleri büyütüyor acıları küçültüyorum kanatlarımda Varlığımı bağlıyorum varlığına hasretin acımasız yüzü ulaşılamaz olsa da... Gözlerinde kayboluyorum Kesik çizgilere basmadan Sessizce dinliyorum Millerce ötelerde derin vadilerde atan kalbini. Yolculuğum sanadır ey yar birazdan ineceğim kimsenin bilmediği durakta. Ulaştığın yerler kadar mevsim üstü göbek bağım kadar değerlisin sen kokan yanımda... Yeter ki buz tutmasın ruhumuzu geliştiren zaman yolculuğu Gün baharsa seviş benimle... hayaline dokunduğumda bir siren sesinde boğazıma düğümlenmeden önce... Kehanetidir mutluluğun bir gülüşüm Düş ülkesinin renklerine boyansın senden uzak her günüm. Çalan sirenler sana gönlümdeki köşkü kucakla hadi durma... Gülün dikenine takılsa da rüzgarın yaslan çıplak kirpiklerime Hayatım gibi kalsın... Ferda Özsoy |