,,


sevgilim,

bir gün açarsa düzlüklerinde sana benzeyen kıyısı
çekilmenin
koştuğumuz her yeri içimden saydığım defne
dolunay
dolunay
dolun

uzaklaşan ayak sesleri, dalgınlıktan çıkmanın
kanadı sönük bir çift kuş havalanır
çorak memelerimden bilirsin

gelin ölülerinize bakın dediler çünkü
ağlamazdı kendi ölümünü başka yüzlerde gören

ben oralı değil
geceydim. ve sen

bitişen oluklarında daraltılmış geçitler
uğultular
bağırış
rest

bağrımı bastırdığım yer. yer

topuğunda kum izi bulursan
anlarsın
zaman gümüşlü suların terkisinde
geçmiştir
ve herkesin vardır hançerlendiği bir gün

bağrımda kuş gezdiririm bulursun
anlarsın, göğümün ve göğsümün bütün odaları senin
kafeslenmiştir keklik bir yaban avından kalkıp

doluşur çünkü gelmeden az evvel kırların
küçük sarı yapraklarıyla mustafa çiçeği
incinen.
durmaksızın koşmanın tayı
ve bir bardak su

ağaçlara top bağlarsın
kediler için, hem alçak.
köpeğe yemeğinin yarısını verirsin
bilirim
parmaklarımı sürdüm avuçlarına
taşmak bu dedin sevgilim
işte bu

taşıması rüzgârın, her ne varsa bize doğru
bir kederi yarıp ortasından
kimsenin bilmediği
ve kimsenin dönmek istemeyeceği

biz döndük.
acıya.
fırtınaların ortasından eşiğin ağzına
yüzünü dağıtmak için
burnunu silmek
kokusunu içimize çekmek
ve soluksuz bırakmak için bir an.

bu acıkmayı nereden tanıyorsun epey kanağzım
ö p s e n e beni !

ne kadar hızlı fırlatırsak bir anlık öpülmeyi
o kadar ben oluyorsun

bastırıyoruz bir çiçeklenmeyi daha çiçeklenmeyle
sevgilim
bırakalım bütün kuşlar uçsundu...






,,