bir hayal penceresinden akıp gidiyordu zaman
ve seyrine daldığın herşeyi eskitiyordu



birer birer
sevdiklerin geliyordu
sonra geçiyordu onlar da
birşeylerden geçer gibi zamanda



gülümsüyorlardı ellerinde tutamadıkların
sen de gülümsüyordun
anılar dı onlar
ve sen anlıyordun
hayaldi hepsi
onlar da geçip gidiyordu
kendinden ve senden



olan her ne varsa bitiyordu
çoğu zaman haberin yoktu zaten
olandan bitenden
gri bir sis perdesi çekmişti zaman
saklıyordu onları gözlerinden



çıkmalıydı oysa o hayal penceresinden
kaderini yazmalıydı kendi elleriyle



avuçlarına alıp koklamalıydı
kuruyan topraklarını ömrünün
sırılsıklam ıslanmalıydı düşkünlerle
birlikte düşerken kaldırımlara
şehrin yağmurlarında



zamanlı zamansız demeden hem de
birlikte akmalıydı bir ırmak gibi
acı ve göz yaşlarının içinde



nice güzel renklerin solduğu
nice yüreğin duvarına
çizebilseydi desen desen sevgiyi
gökkuşağının tüm renkleriyle
tutup kaldırabilseydi ellerinden
kahpe feleğin düşürdüklerinden birini



aç bir kedinin gözleriyle bakabilseydi bir lokma ekmeğe
yavrusu hasta bir annenin yüreğiyle ağlayabilseydi
bir onkoloji servisinin kapı önünde uykusuz ve yorgun



ayırımsızca sevebilseydi insanı
yalnızca insan olduğu için
bir merhaba diyebilseydi keşke
hiç bir neden yokken
kaldırımda uzanmış yaşlı ve çirkin bir köpeğe
ya da penceresine konan serçeye
ve öpebilseydi kendini
en düşkün gününde
yüreğinden hem de



zamana yenik düşmezdi insan o zaman
oyuncusu olurdu
bu adaletsiz senaryonun
figüranı olmazdı kadersiz kaybedişlerin




tüm dünyanın ve sevdiklerinin
öylesine çekip gidişlerine
o zaman kimbilir
dur diyebilirdi belki de



ya da vefayla yürürdü onlarla birlikte
vefasız zamanların götürdüğü yere ...