Sensizlikkaç bahar kaç yaz geçti bu aşkın üstünden rengi uçuk pembelerden koyu mora döndü sevgilim yaprak bile kıpırdamıyor kalbimin bahçesinde sensiz hüznün bir kanepesinde oturuyorum gün batımında gözlerim, gözlerini arıyor aşkın yemyeşil ağaçları solmuş sararmış pencerem buğulu bakışlarım gibi sensizlik dökülüyor üstümden yabancı duruyorum kendime sen kimbilir kaçıncı sayfasında aşkın unuttum yazmışsın belkide çoktan o kadın hiç yaşamadı diyorsun yoldan geçen yolculara. kimse görmüyor seni son sigaranı içer gibi boğazında düğümleniyor son sözün ayaklarının altında eziyorsun izmariti geçmişini çiğniyorsun uzaktan iki çocuk el sallıyor bakıyorsun bizmişiz uçurtmalarımız elimizde esintiler arıyoruz durgun havada sensiz kapalı sıcak bir günde bir yağmur gibi çisil çisil odama girmeni bekliyorum açık penceremden bakıyorum karşı sahada futbol oynayan gençlere göremiyorum seni kimbilir kaç yıl geride kaldı o hevesin üstüne yatman kalene atılan topların saha boşaldı gelmedin 27. 7. 2014 / Nazik Gülünay |
bitmeyen özlemle
eyvallah...