Her Harfe Bin Acı Düşer Ey İnsanlar..savurgan acıların hoyratça harcadığı cılız iniltilerdik boyuna horlandık hikayelerin her satırında mağlup ordular yağmaladı gözlerimizi tarihi toza bulayan kanla yıkayan piramitler gibi büyüdü içimizde sıkıntı dağılıp dağılıp logolar gibi savrulduk yeryüzüne her şey yitik bir ülke oldu en sonunda.. kimse hatırlamadıysa da bizi dualarında en çok bizim üstümüze yağdı çöl yağmurları ve en çok bize yakıştı ölüm ıssız kervanlar taşıdı cesedimizi yarım kalırken gülüşler solgun dudaklarımızda haraç mezat hep başkalarınındı teraziler onlardan yana ağır bastı bakraçlar onların ellerindeydi bize sabret dediler diren dediler ve adımız çınladı bütün kuyularda .. nolur söylesin biri kardeşi kurdun masalına atmaya ne gerek vardı ışıklı sular dururken kan niye aktı ve neden çekiştirildi mintanımız neden yapışıp kaldı üstümüzde sevda parmağı kanayan her kadından sonra.. oysa bir hançer kesiği bir rüya tabiri bir çöl esintisi bir şiirin en cılız imgesi gibi kaynayıp durdu içimizde masumiyetin gölgesi.. ne zaman bir nehre uymaya kalksak bir ayete bir yol işaretine ne zaman sıvasak pütürlerini duvarlarımızın sarmaya yeltensek bir yarayı ne zaman aynı sese yankı olsak ya da başka bir gülüş başka bir eylem başka bir şarkı tuttursak bezensin diye dünya aynı nakaratla çırılçıplak soydular bütün alanlarda... umudun çengeline tutunmuş yakuplardık ebuzerdik yusufduk çöldü mezarımız kuyuydu züleyhaydı tepeden tırnağa acı saçtan tırnağa yaraydık hiçbir gömlekle iyileşmeyecek yaralarımız.. |
yine sayfanızda müstesna mısralarla örülmüş
muazzam bir şiir okudum
gönül sesiniz ve kaleminiz daim olsun
tebriklerimle