Gölgene gömüldüm sevgilitırnaklarımla kazdım, dibine mayalandım gölgene gömüldüm sevgili ancak dönersen görünürdü yüzüm ölü beyazlığından sıyrılıp pembe rengini alırdı yediveren gülünün kokuma karışırdı akşamlar aya yoldaş olurdu merhabam kaldırımda yürür gibi yürüdün üstümden umarsız insanlarla beraber gülümsemesini katlettin adımlarımın barışa ramak kala toprağım soldu bayrağım durmadan indirildi gönderden gölgeler ağladı ağlamadın umurunda olmadı gölgesine yenilen adamların diplerinde gömülü ölüler onlar hazırlamıştı bu cesetleri çoktan bizim ürünümüz değildi yenilgiler suçumuz uğramaktı gölgenize sevgi mağduru yüreklerle kolay kandık yalancı ışıklara yapay yıldızlarmış yalan sevgiler aldandık sözcük yığınlarına gerçek sandık dudaklarımıza kondurdukları gülüşü gözümüze baka baka işediler gelecek umutlarımızın üstüne. görmedin ki yaşarken sahip çıkasın ölüme çek üstümden gölgeni sen değilsin ihtiyacım git geldiğin yere topraktan kan sızıyor ne kadar zulmün varsa topla git! 1. 7. 2014 / Nazik Gülünay |
gölgesinde bizler bekçileriyiz, şehidimden yadigardır şanlı şerefli bayrağımız...
Tebriğimle sevgili Glenay...