üşüyor şehir
caddeler, kadınlar yokluğuna ağıtlar
hıçkırıklar yolcu eder sabahın ışıkları
fısıldar gece kulağıma gidişinin hikayesini
göz çukurlarımda yıkanırken ayrılık
ölüm taş döşer ömrümün duvarlarına
bilmezsin ki ah nasıl değer rüzgarın tenime
ürpertir sokak serserilerini çığlıklarım

küfürlerimi tutuklar gece bekçileri
yokluğun sol yanıma
nem düşer duvarlarıma
gözyaşlarımla düğmelersin yüreğini
ağlama
yokluğun elveda dokurken gecenin saçlarına
ellerim düşer
bakışlarım gölgende kaybolur

kim derdi kimsesizliğimizin üstüne yokluğunu sereceğini
bedenim avuntusu sızılarında haykırırken adını
kurur gözyaşlarım ismini verdiğim taşlarda
adını sürdüğüm yollar kısırlaşır
çiçek açmaz tarlalarda
hala kaç şiirde adını haykırır imgelerim
sen bilmezsin aşkına kül olan nefesim
toprağa yüz sürer sesim
ellerimi de can çekişir imge ölülerim
yokluğuna döl verir
aklıma ektiğin filizler
her şehir seni sorar
kalemim boyun büker çıldırır gölgende
alırken seni başka kollar
yüreğimin acısında çırpınır kaderim
dilerken yüreğim seni her şeyimle ölürüm
adına sensizde ölmeyi aşk bilirim
yürüm
yürüm
aşkım
sensizliğe yürümeyi davam derim yokluğunda