DAVAMüşüyor şehir caddeler, kadınlar yokluğuna ağıtlar hıçkırıklar yolcu eder sabahın ışıkları fısıldar gece kulağıma gidişinin hikayesini göz çukurlarımda yıkanırken ayrılık ölüm taş döşer ömrümün duvarlarına bilmezsin ki ah nasıl değer rüzgarın tenime ürpertir sokak serserilerini çığlıklarım küfürlerimi tutuklar gece bekçileri yokluğun sol yanıma nem düşer duvarlarıma gözyaşlarımla düğmelersin yüreğini ağlama yokluğun elveda dokurken gecenin saçlarına ellerim düşer bakışlarım gölgende kaybolur kim derdi kimsesizliğimizin üstüne yokluğunu sereceğini bedenim avuntusu sızılarında haykırırken adını kurur gözyaşlarım ismini verdiğim taşlarda adını sürdüğüm yollar kısırlaşır çiçek açmaz tarlalarda hala kaç şiirde adını haykırır imgelerim sen bilmezsin aşkına kül olan nefesim toprağa yüz sürer sesim ellerimi de can çekişir imge ölülerim yokluğuna döl verir aklıma ektiğin filizler her şehir seni sorar kalemim boyun büker çıldırır gölgende alırken seni başka kollar yüreğimin acısında çırpınır kaderim dilerken yüreğim seni her şeyimle ölürüm adına sensizde ölmeyi aşk bilirim yürüm yürüm aşkım sensizliğe yürümeyi davam derim yokluğunda |