İğneŞiirin hikayesini görmek için tıklayın ’öyle çok birbirimize geçtik ki, sonunda birbirimizden geçtik’ nehirler yiyor çocuklarını poe burası büyüyen keder rüzgarın en hırçınına uzanıyorum tutsaydım giderdi tutsaydım yine de giderdi biri bana ’gitme’ demesin artık gördüm ki; görmeyenlerin zihninde acayip roller güvercinleri kanatıyordu her boğumda tersi yüzü belki de bir devinimin sessizliği sır gibiydi kendine yığıldığında hissediyordu her şeyi tanrı çıplak ve iğne yarası kopkoyu gece aşk makamında eksik kalan parçalar dili olsaydı dökerdi meramını evin kapısı tenimi doğrayan makas kar hikayeleri... Aysu |
Ölmek için çok geç...