Güzelliğin ruhunu çıkar açığanerde unuttuk güzelliğin ruhunu küfürler bent kuruyor önümüze yalanlar, insanı bırakmışlıklar azalan kuş sesleri çiçek türleri yoluna devasa engeller konuluyor çarpıştırılıyor uçakla kuş ve sırıtıyor çirkinlik kocaman ağzını açarak yutacak gibi bütün dirliğimizi geçmek istiyorum yemyeşil bir bahçeden temiz dere kenarında yürümek şarkı söyleyen gençleri dinleyerek takip ederek çocukların izini soluk soluğa bırakıyor arkamdan itekleyen rüzgâr durup oturamıyorum serin bir kanepede karanlık bir top şekline dönüşmüş güneş bakışlarımı karartıyor acıyla teni seyriyor dünyanın üstündekileri çırptı çırpacak tsunami gelecek okyanuslardan yürümek istediğim yol da tutuklu anneler bir yerde toplanmış ağlıyor diğer yanda vatan nöbetinde insanlar varız diye sesleniyor araç kornoları kendini dalgalandırmaktan öte bayraklar koyu karanlığa beyaz ışıltı güzelliğin ruhunu çıkar açığa yanındakinin yüzüne bak yerine koy ağlayan ağaçları sil, çiçeklerin gözyaşını ön yüzünde olmayabilir güzellik, üfle madde ve manânın üstündeki tozları yalın ayakkabılarını başına geçir yüzyılımıza yaraşır bir masal yarat olmazsa sen masal ol öz kitleni direnç noktanı bul sessiz boyun bükmez güzellik açar cümle çiçeklerini! 8. 6. 2014 / Nazik Gülünay |
dedirten dizeler
duygular
insanlığımızı özler olduk
masum duygularımızı bindirdiğimiz
mavi bulutları
tebrik ve saygılarımla düşündaşım