Ab-ı Revan
Ey ömrümün efendisi!
Bir kere görmek bile yeter seni sevmeye. Bakışlarını söylemiyorum bile... Yüreğimin zarıyla biçtiğim, kirpiklerimle diktiğim elbisenin Tek bir düğmesinin iliklenmesi bile yeter seni sevmeye. Üzerine oturmasını demiyorum bile... Yalnızlığımı, gurbetliğimi anlayıp ıslak bir caddede, Yanıma sokuluşun bile yeter seni sevmeye. Hoş geldin deyişini demiyorum bile... Üşüyen ellerimi alıp o sıcak ellerine, ’Üşümüşsün, ’demen bile yeter seni sevmeye. Hoh’layarak ısıtmanı demiyorum bile... Karanlıklar içerisinde, bir ışık hüzmesi gibi, Karşıma çıkman bile yeter seni sevmeye. Ellerindeki gülleri demiyorum bile... Arkandan bakarken uzun uzun, Aniden dönmen bile yeter seni sevmeye. Dönüp gelişini demiyorum bile... Bir akşam vakti güneş grup demindeyken, Çalınmadan açtığım kapıda sen duruyorsan Ve bir anda kokun doluyorsa içeriye, Sesinin gülüşü bile yeter seni sevmeye. Gözlerini demiyorum bile... 17/01/2014 VAN Nimet Öner |