Yeis Çiçekleri

Sorma bana bu güne kadar neredeydin diye

Siyah gidişlerle boğuşuyordu yüreğim hayli zamandı  
Güçsüzdüm, düşsüzdüm, Saçlarımdaki yeis çiçeklerini hiçliğin ilk hecesinde büyütmüştüm ve tükenişimle üzerlerini örtmüştüm

Soğuk, sağır, çığlıksız ve kurak kentte üşüyen yüreğime bir ömür biçmiştim

Sen, seher vakti usuma tebessümler çizen gözlerini gözlerime hapsederken, Sabahın ilk ışıklarıyla yaprağıma çiğ gibi düşmüştün

Diriltmiştin bende kuruyan tüm dalları
Aşktan ve kendimden umudu kestiğim anda gülümsemiştin hayatıma
Gözlerin aşka davet bakışlarını sicim sicim yağdırmıştı üzerime

Kalbim zamanın tufanına kapılmış ellerim yabancı yaraları dillendirmişti kör kuyularda
Her an görmek isteyişimi döküyordum yüzü hüsrana dönük şiirlere
Hiçbir şey sığmıyordu artık hasretinden uzayan acının büyüsüne, tırnaklarımla kanattığım bütün naif şiirler gibi sonradan kirleniyordu öncesi inkâr edilen her şey
Ziyan edilişim talanım, kadim bir aynanın aksinde ölümü süslüyorlardı benim adıma..

Penceremde cılız bir çağrı aydınlığa dair, sessizliğin resmini katıyordum hayallerime
alışılmışın dışına çıkan bütün çocuksu sarılmalarda talan ediyordum kendimi

Gençliği aklımın çölüne sürüp inancım ölsün diye bekliyordum

Duasız savruluşlarda,

ziyan edilmiştim kaç kez

yüzüm yoktu umudu çağırmaya..

Sisli şehirlerden geçerken canımı dişime takip uzağın türküsünü söylüyordum

Kalbimi gömmüştüm karanlığın ketum boşluğuna

Boğazıma zincirlenmiş sevmek düşüyle yazılan şiirleri inkar ettim daha sonra

Kendi düşüşümü düşürdüm ömrümün son satırına

Uçurumun ağzı gözüktü birden
Duamı unutup hayalimde ki sana sarılmaktan vaz geçtiğim an, ölüm geldi aklıma

Seni ve ölümü düşünüyordum, elim ayağım buz kesmiş, kaskatı olmuştum o anda.

Tekrar başlamıştım ağlamaya
Ağlıyordum matemler içinde ve yine seni düşünüyordum.

İmanla Tanrı ’ya gidiyordum ve ben yine de seni düşünüyordum

Seni düşünüyordum o yalnızlığın tarifsiz acısında Seccadem ıslanıyordu her secde edişimde..
Ölüm denen ayrılığın arafesinde, ruhum can çekişiyordu bedenimin en ücra köşesinde...

Adaleti siyrilmis bu dünyada kıyameti düşünüyordum..
Her şey darmadağın umutlarım kırık döküktü
Öyle bir sancı ki, elim ayagim buz gibi, oyle bir yara ki damla damla kanıyordun içimde..
Yükselen minarelerin gölgesinde israfil sur’unu üfluyordu hissimdeki mezarıma, gök yarılıp yere iniyor, denizler dalga dalga köprüyordu sanki

Yine karanlık basıyordu ruyalarımı sussam aklıma sıçrayacaktı gece, cocuklar yarım, babalar ölü, anneler kader yorgunu olacaktı yine..
Yine meçhul bir el uzanacaktı heyecanlarıma bu sefer damarlarımda donan kanın adı ölüm olacaktı
Belki gözlerim açık uzanacaktım musallama ama alnım ak olacaktı aşktan yana

İşte tüm bunlar adına
Yeryüzü, gökyüzü, bu şehir ve tüm insanlar şahit olsun ki, seni tahmin ve tahammül edemeyeceğin kadar çok sevdim…
Sen beni sevmesen bile,
Ne olur! Sol yanımdaki zümrüdü ankanın, zarafetle süslenmiş kalbini saran kanatlarında ve hiç bitmeyesi ötüşünde sakla bu aşkı ve bu şiiri...
Hosça kal ömrümün yeis çiçeği hoşça kal

Nimet Öner