YAZMA KARDEŞİM
Ne ayaksın oğlum sen böyle?
Almışsın eline kalemi, ha bire yazıyorsun İçin dışın kara bulutla kaplı sanki Kendini şair mi sanıyorsun? Kâh savaşıyorsun dağlarda, Kâh yanıyorsun harlarda Anamız ağladı be… İçimiz dışımız hüsran oldu. Yav birader hiç mi yaşamadın sen? Ne iştir bu? Dizelerin hep kahır dolu Ne yapsın senin hayatını, Aşkını, savaşını, dramını okuyucu? Şunu kabul et ahbap Senin şiirlerin külli harap… Hem sonra kafana silah mı dayadılar? Seni çok mu zorladılar? Yazmak zorunda mısın? Bak… Şiir dediğin Okuyana bir haz yaşatacak, Bu dünyadan koparacak Bulutlara yelken açacak okuyan Duygu seline kapılıp, Duru bir su gibi akacak. Yani şiir dediğin insanın içini ısıtacak, Ruhunu okşayacak… Anladın mı? Kazma oğlu kazma Hadi at artık elinden şu kalemi Benim kafamı daha fazla bozma Mecbur musun oğlum sen? Madem yapamıyorsun, yazamıyorsun Yazma be kardeşim, yazma… |