PAPATYALAR YANILIYOR
Duygulandım yine bak,
Sigaramı her çekişimde içime Efkâr doluyor ciğerlerime Yine hayalin geldi gözlerimin önüne Bir kez daha sövmek geldi içimden Böyle hayatın gelmişine geçmişine… Vay be… Vay ki ne vay Hiç düşünmezdik seninle böyle bir ayrılığı Aklımıza gelir miydi hiç Köşesinden geçer miydi hafızamızın? Her nefesi, Her saniyesi beraberdi hayatımızın Oysa şimdi sen benden, ben senden Kopmuş ve vazgeçmiş Yeri bile yok düşlerimizde, hatıralarımızın… Hep fal tutardık papatyalardan Seviyor, sevmiyor-seviyor, sevmiyor Sanki biz bilmiyormuşuz gibi, Koparırdık yapraklarını bir bir zavallıların Ve hep “seviyor” çıkardı Seninki de, benimki de Şimdi anladım ki, papatyalar yalan söylüyor Yaşanmış büyük aşkların, destansı sevdaların Ayrılıklarda doğduğunu bilmiyor, Papatyalar yanılıyor Çünkü kalplerdeki aşklar, hasretlerde büyüyor… Belki sen unuttun ama benim dün gibi aklımda Ben sana, sen bana İki kelimeyle yemin ederdik “Sensiz yaşayamam” derdik. Seni bilmiyorum ama ben halen yaşıyorum Sen de yaşıyorsundur, tahmin ediyorum Madem ki yaşıyoruz O zaman, o iki kelimelik yeminimizin Birini eledik, Geriye tek kelime yeminimiz kaldı, Sen de ben de biliyoruz “Sensiz”… Hiç sordun mu, papatyalar bu halimize ne diyor? Ben sormuyorum, çünkü papatyalar yanılıyor, bilmiyor… |