ŞER GÜÇLER HER DEVİRDE MİTİNG YAPAR
Kureyş müşriklerinin ileri gelenleri, İslam’ın lehine olan gelişmelerden aşın derecede rahatsız olunca Darünnedve'de toplanmaya karar verdiler. Bu toplantıya Kureyş'in bütün ileri gelenleri katıldığı gibi Şeytan da Necidli bir ihtiyar kılığında katılmıştır. Darünnedve' de ileri sürülen görüşlerin hiç birini beğenmeyen ihtiyar, Ebû Cehîl'in fikri için " İşte gerçek söz bu adamın sözüdür. Bundan başkasının sözünü uygun görmüyorum" demiştir.
"EBU CEHİL ÖLMEDİ, KITALAR DOLAŞIYOR."

Savaşlara, acılara, siyasi bunalımlara en uzun cümleleri kuran, en hazin öyküleri yaşayan bir milletin çocuklarıyız, Huzur iklimlerinde boy vermiş en kutretli başaklarında tertemiz taneleriyiz. Lakin kendi memelerimizden emzirerek büyüttüğümüz, başını şevkatle okşayıp göğsümüzün sıcağına yumduğumuz ve onurla büyüttüğümüz çocuklardan gördük yine en büyük ihaneti, hemde hiç haketmediğimiz halde ve haketmediğimiz bir zamanda. Ancak Saygıdeğer şairim Abdurrahman GÜNAY kardeşimin yukarıdaki "HATIRLATMA" Şiirinin birinci bölümünde hatırlattığı üzere hesap edemedikleri bir gerçek vardı; şairin dediği gibi "Bu topraklarda damar damar, arza iner kökleri, bizi gögesinde toplayan çınar." evet onlar çınara yapraktı, biz ise kök. Yani bütün mevcudiyetlerini bize borçlu olan irade yoksunu ve her rüzgarda yalpalanan hazanı kaçınılmaz ve savrulmaları kuvvetle muhtemel yapraklar. Nihayeti de öyle oldu biz başka bahara başka yapraklar açarken kendini ağaç sanan gödesizler şerefli bir yaşamın hayalini bile kuramaz durumdalar.
Şairin ikinci kısımda yaptığı "kader ortaklığı" vurgusu bizde kökü çoook derinlere inen ve insan ilişkilerimizde ahde vefa olarak tezahür eden bir duygudur ki,bu duyguyu besleyen ve her daim zinde tutan o evrensel islami iklimimizdir. Bizim ölümümüz pahasına bu duygu ile el tuttuğumuz halklar, bu gün bu iklimin yokluğunda çoraklaşmanın acı sonuçlarını yaşamaktalar.
Yine üçüncü bölümde şair; bizi biz yapan değerlerin olgunlaştırdığı vicdani hukukun, genlerine kadar nufuz ettiği bir devletin ve o devleti oluşturan halkın kültüründe, adaletinin yanında kural dışılıklarada aynı refleksle karşılık verme kudretinin olduğundan bahisle hatırlatmasını yapmaktadır.
Dördüncü bölümde Şair; yine o insani değerleri ön plana çıkaran duyguların köklerinin adresini vermektedir. Her ne kadar sınırlarını net olarak çizmesede, şahsen ben bu değerlerin vucut bulduğu toprakları, şairin, "Bu topraklarda" dizesinden Devlet-i âliye-yi Osmâniyye' nin o mizanla ve onurla hüküm sürdüğü tüm coğrafyayı kasdettiğini anlamak istiyorum.
Yukarıdaki dört bölümde şair, biriken bir sessizliğin altında duran potansiyelin fotoğrafını ortaya koyduktan sonra, son bölümde "Tertemiz alnından, vurulup düşenlerin" dizeleri ile üstat Akif'in Çanakkale şehitleri şiirini bina ettiği o necip milletin ruhunu bize üfleyerek, o kahraman potansiyelin kimliğini bize açık etmektedir. Ve "Bu sevdalık denizi varya, Taksim'e falan sığmaz" Dizeleri ile şair sınırları biraz daraltarak bu devlete karşı kursağında hala kalkışma sevdası taşıyan belli guruplara, bir taraftan kökleri bu topraklarda olan ağacın büyüklüğünü resmederken diğer taraftanda, bu kutretli milletin tahammül sınırlarını çizmektedir.
Sonuç olarak şiiri okuyanı aklı ile, vicdanı ile ve gözleri ile baş başa bırakan şair dostum Abdurrahman Günay, adeta benden hatırlatması kardeşim kaldır başını Suriyeye bak, Irak'a bak Filistine bak, Afganistana, Ukraynaya bak, hatta 1960'a bak 1980'e bak ve aklını başına devşir ve rahatının kıymetini bil yoksa, yoksaaaaa!!! demektedir...
Benim gibi aklı kıt birine bile bu kadar şey anlatabilen bu şiirin şairinden, geleceğime umut damıttım doğrusu. Yürekten kutluyorum üstadım bünyesi yoğun ve anlamlı bir yapıttı...