okuma sen bu şiiri...
sen sevda yolunda ilk attığım adım
ilk yüzüme düşen çocuksu pervasız gülüş dilimden düşen anlamlı ilk bir çift sözdün.. sen alevleri arşa değen yandıkça çoğalan külleri bile sen olan yangınım... devrik cümlelerimin arasına sığınmış adın gizemli tek sözcüğüm... dağ başı yalnızlığımda hüküm süren deli deli esintim çağıl çağıl boz bulanık akan ırmağımdın... mısra mısra bezediğim onlarca şiirim bu sevdaya kaç şiir sığar bilinmez şiirimdin... senli sevişleri göksuda yakamoz hengamesine bıraktım içimdeki senle bir bir eksilip o dağın yamacında papatyalar gibi hoyratca çoğalıyorum ... kapa gözlerini sen bakacağım bu aşağılar aşağısı yer yüzüne... oysa silmeliyim aklımdan seni anımsatan tüm şarkıları bir bir bu kasaba gibi ardımda bırakmalıyım kimliksiz tüm ezgileri... şimdi içimden geçip giden göçme kuşlar gibisin bir başka bahara dönmek ne mümkün... susturdum içimdeki senli ıslak sevinçleri bir damla yağmura hasret kavrulmuş çöller gibiyim... rehin bıraktığım yüreğimin kalabalığına karışmış gölge gibisin içimde senle rastlaşınca artık şaşırıyorum eller gibisin... oysa yumdum gözlerimi görmedim çıkıp gidişini artık korkuyorum sensizlikten... yüreğimin baş köşesinde bitimsiz acımsın... sustu içimdeki sevinçler okuma sen bu şiiri söyleyemez sana söyleyemediklerimi... Hasan ODABAŞI |