Nerenin mahşeri bu
içimde yalnızlık içimde ıssızlık
niye bu kadar kalabalık
sokaklarda evlerin camları renkliye boyanmış
kimin düğün alayı
kim geçiyor bu şehirden
kirli ayaklarla çiğneniyor temiz kaldırımlar
titriyor toprak kahrından
vakit geç akşamın geç saatleri
ortalık kararacak birazdan
biliyorum
gürültülü günün ardından kalabalık dağılacak
yine ıssızlık
yine sessizlik çökecek şehre

deli miyim deli miyiz akıllılar kim
caddeler bizim
meydanlar bizim
bu evlerde yalnız oturanlar biziz
şu yetişen ağaçlar
büyüyen çiçekler
artık onları incitmeyin
onlar bizim geleceğimiz bizim yarınlarımız

ben şiir yazıyorum
serçeler şarkı söylüyor ölürken neden
neden lime lime ülkem
niçin vurulur insan haykırırken gökyüzüne
niçin susturulur çocuk ağlarken ülkesine

hani
atlar üzerinde kılıcını kuşanmış süvariler gelecekti
hani uçurtmaların kuyruğu kopmayacaktı
özgürdü insanlar
ümitlerini hayallerini yaşayacaktı özgürce
öyleyse bunların
demir parmaklıklar arkasında işine
hani hürdü palyaçolar
tiyatronun kapanırken son perdesinde

sokulma içime sokuldukça nefesim kesiliyor
hangi soruyu cevapsız bırakır insan
sıfırın altında buzdan kaleler erirken
öteki yanımız ötekileşmiş
bize yetmez bundan sonra ülkülerimiz
an kısa günümüz azaldı
bana değmez deme sana da değer
yarın
belki bir gün belki de her gün
sana da değer bana de değer herkese de değer
incinirsin incitilirsin kalem yazarken
kağıtlar üzerinden sende ben gibi hiç gibi nedensizce silinirsin