Deme öyle
boş ver gitsin
yağdıkça yağmur arındırıyor kirlerimizden bizi
içimizde nefretin tortusu
günahsızız desek de
bulanmışız günahların en büyüğüne
şimdi açıp ellerimizi sema ya
yalvarsak da
tövbelere gelsek de sorgulamıyoruz hiç kendimizi
yarın çok yakın diyoruz
oysa
ne kadar uzak olduğunun farkında bile değiliz
konuştukça yoruyoruz benliğimizi
avutuyoruz
düşlerimizde olmayacak hayallerimizi

biz bize
yaşarken düşmanız
yan yana koyun koyuna dursak da
fersah fersah uzağız bakarken bile gözlerimize
farkında mısın bilmem
karşı karşıya beklerken utancımızdan terliyor ellerimiz
aceleciyiz
kaçmak için kendimizden
hani şuradan geliverse de bir araç gitsek diyoruz
gitsek
bir daha karşılaşmasak
ama nereye kadar
yakın dediğimiz ölüm çok yakın çok ama çok uzak

yarım kalmış şiirlerin
söylenemeyen şarkıların son cümlesiyiz belki
tamamlanması imkansız bulmaca misali
atmışız labirentlere bedenimizi
dolaşıyoruz cadde cadde sokak sokak
yitiğiz
sahipken bile merhametin sevginin en büyüğüne
benciliz
düşünüyoruz
lakin uzatamıyoruz bir birimize ellerimizi
yaratılış fıtratımız temizken bozmuş dimağımız bizi
hani haykırsak da karanlığın en koyu anlarına
sevemiyoruz yine
deme
deme öyle boş ver gitsin
bak yine yağıyor yağmur
temizler az sonra yine kirlerimizden bizi


Nurettin Aksoylu