Sokaklar dinlemedi
yalın çıplak ayaklı insanlar yordu
umutlarımızı umutsuzluklarımız
ters köşeye düşürüp
nefessiz anımızda yarınımıza boğdu

hicret ölüm değilmiş
hicret Arasat denen
ölümün ta ötesinde
ıssız bir yerde konaklamakmış
anlamak
düşünmek
hayal ötesi fırtınaymış
anladım
göçün ardı göçe gittim
karlı iklimlerin
donunda çözüldüm
lakin dimağımın tortusuna yenildim
martı çığlıklarının feryadında
dalgaların
kıyıya çaresizliğini dinledim
yalasalar da kumsalları
kendi içine çekilişlerini sessizce izledim
bezginlikleri
sakinlik değildi
kan emici yarasalar misali kudururken sular
kayaların döşünü yararken gördüm
gövdesi çürüyen gemileri alıp gittiler

gücüm
ömürlerin pasını silmeye yetmedi
çocuklar taşlarlarken parklarını
yetimlerin
sofrasına azıksız gömüldüm
ayıp oldu
ezdim taşla koca ormanların başını
kuşlar konacak dal bulamadı
yaktım limanları
yamacıma uğramadan gitti takalar

ve
tadını bilmediğim yağmurlar
toprağı kurutup çorağa düşürürken
sessiz çaresizim
şimdi
kan emzirirken ortadan yarık dudaklarıma