Uykusunu kaçırmış fırtına gibiyim sanki
gecenin sabahını
akşamın karanlığını bilmiyorum artık

ezilen kaldırımların
kazılan sokakların sessizliği üzerimde
seviyorum desem feryat
susuyorum desem çığlık
kalıyorum desem acı bir figan
gidiyorum desem boran kış ayaz soğuk
neresinden tutsam
orası parçalanıp kalıyor ellerimde
hayatın bir parçası

zehir içmişim gibi dumanlı sigara
tadı bozuk ağzımın
baktıkça gelmeyecek yarınlarıma

sanki
günün can alıcı yerinden vurmuşum
suçlusu benim
kurşunu sürmüşüm namluya da
acı acı bakıyorsun gözlerime
nedameti bozuk çehrenin
seher yeli esip dağıtırken saçlarını

sevdim diye haykırsam siyanür kokuyor şehir
yağsa da kırkikindi yağmurları
temizleyemez bizi
temizleyemez kire bulanmış bedenimizi

hadi
desem ki çekip gitsen
silebilir misin ıslak dudaklarımın nemini
dudaklarından

bilmelisin ki
ikimizde yolcusuyuz yitik rüyaların
ikimizde sonbaharıyız kayıp iklimlerin
yolcusunu kaybetmiş şoför misali
bekliyoruz son durakta
kırılan ağaçların dallarından kuruyup dökülüyoruz toprağa
şimdi
sevdim mi seni bilemiyorum
soruyorum kendi kendime
cevabını bulamadığım sorular yoruyor benliğimi

ama artık dönüp bakmayacağım arkama
yol gidenin derlerdi
gülüşlerin yankılansa da güneş görmeyen penceremde
git
hoşça kal demeden güle güle
fırtına savurup koparsın kapıları
seher yeli dağıtırken ıslak saçlarını



Nurettin Aksoylu