Şeytan dağıçöl ne zormuş sende yürümek ya da yürüyememek arkana almak kızgın güneşi bir eşek gibi taşımak kan ter içinde yolcular para taşıyanlar dünü taşıyanlar herkeste ayrı bir yük kimileri memnun yükünden eğrilse de boyunları öpseler de yeri gök utansa da onlardan keşke sevgi taşısak çuvallarla yıllar alsa yükleyip boşaltmalar bir tebessümle hafiflesek gölgesinde umudun sevda alsa sırtına biz sevdayı götürsek cennet gibi bir yere çöl ölse sakin bir denizde yüzdürsek kayığımızı aydınlansa karartmadaki evlerimiz okusak suyun yüzünü harelendiğinde sular çıksak içimizdeki ordudan bilsek yürümeyi tek başımıza da çöl sende kalsın sana yamananlar aşsınlar tepelerinde yükselen şeytan dağını 26. 2. 2014 / Nazik Gülünay |
Şiiriniz saglam karekterli
oldukca hoş anlatımlı
melek kadar saf ve tamiz
duygularla yazılmış kutlarım