Sevgili Olgun Dost,

Yaşanmışlığın sıcaklığı, kederi, parçalanmışlıklar var.
İznin olursa, takıldığım birkaç yere değinmek isterim. Eleştiriden çok öneri anlamında okumanı dilerim.


---ölü şiirler suluyorum tabutlarında
dudak uçlarımda sonbahar kokulu biri

(haykırsam ismini çığlık çığlığa susarak
gazeller düşecek üstüme yaprak yaprak---)

*
Girişteki bölümün ilk iki dizesini okudum, şiire giriş olarak. Bu iki dize imge açısından güçlü, modern şiire dahil ama süreğindeki iki dize öyle değil.
Hem söyleyiş bakımından eskimiş hem de "susarak / yaprak yaprak" gibi biraz da 'uyak tuzağını' çağrıştıran bir hali var. Birbirlerinden uzak iki söyleyiş.
(Bu şiir yeni mi, eski tarihli bir çalışma mı?)
*

sen geçmişi zamandan önce yaşıyorsun
(ben gelmişine geçmişine sövmeli diyorum zamanın)
dışarda kar yağıyor
(muhtemelen üşüyorsun)
--
2. dize için, daha önce de birkaç kez yazmıştım. Şiirde kalıp sözlerden kaçınmalı insan. Sokak ağzına yakın hazır tümcelerden. Bence, şiire katkısı yok bu türden sözlerin.
Son dizenin de gerekliliği... Gerçi şiirin bitişinde bir "üşümek" var ve çok güzel bir bağlantı olmuş ama burada...
Bence iki dize yeterli şiir için:

sen geçmişi zamandan önce yaşıyorsun
dışarda kar yağıyor
--

Okura da imkân tanımalı şair, alanlar bırakmalı imgelem dünyasında.
Kadın üşüyor mu, ağlıyor mu, yalnız mı, pişman mı....
Şiir anlatmaktan çok, duyumsatmalı. Yer yer örtük olmalı. Okura "acaba" lar kalmalı.
Sen, elbette bu yazdıklarımı benden iyi bilirsin. "Tereciye tere satmak değil" amacım. Sadece sesli düşünmek. Topluca düşünmek.

Bu iki dize, ayrı olarak da kalabilir ya da alttaki bölümle birleşebilir. Yalnız alt bölümdeki " yokluğun sitem ediyor yalnızlığıma" dizesi de
'olmasa da olur' türünden bir dize gibi geldi bana. Çıksa, şiir bir şey kaybetmez.

*

(naçar) yakamozlara inat
intihara meylediyor gecenin karanlığı
ayın şavkıyla düşüyorum
(feryad figan) sokak aralarına

---
Burada biraz Osmanlıca sevgisi ağır basmış sanki. Bu sözcükleri türkülerde işitip zevkle dinliyoruz. Özellikle bizim kuşak.
"Naçar" sözcüğünü, yirmili yaşlarımda şiire kanat alıştırırken ben de bir iki kez kullanmıştım. Biraz da kulaktan dolma bir yönelimle. Özellikle de Cahit Külebi'nin ölümsüz Hikâye şiirinin etkisinde kalarak. Ama bugünün gençlerinin dili değil "naçar".
O sözcüğü (sıfatı) eklemeden de söylesek, bir şey kaybetmez dize bence.
Aynı şekilde (feryad figan) da düşünülmeli. Hazır-kalıp bir söyleyiş.
*


sen geçmişi zamandan önce yaşıyorsun
ben şehri giyiyorum üzerime
içimde kar yağıyor
üşüyorsun

--
Bence, şiirin en güzel bölümü. Bitiş olması da önemli.
*

Dost, yazıp yazmamakta epeyce ikirciklendim. Sitede değer verdiğim insanların arasındasın.
Eleştirel Okuma'nın neredeyse hiç olmadığı bir ortamda yazmak, insana çoğu kez suya yazı yazmak duygusunu verse de yazmadan edemedim.
Niyetimiz elbette "büyüksü" sözler etmek değil. İyiniyetli bir şiir işliği çabası. Birlikte düşünmek, kafa yormak gayreti.
Şiiri ciddiye almak.
*

bütün pencereler çekip gidiyor odalardan

-

Sevgili Olgun,

Şiirin aydınlığı kalsın
odalarda

beyaz bir yol giydirildi ayaklarımıza
bundandı
yağmuru hep kendimiz bildik
adına sewda dediler
kucağına yüreğimizi verdiler
acıya
ayrılığa
özleme dair kılındı sallandığımız beşiğimiz
büyüdük
içimizde yalınayak küçük bir çocuğu saklarken
sular seller gibi yalnızlık doldu ceplerimiz

misketimizdi sevgilinin gözleri
yıldızlarla eş tutup
avunduk

ağladık
kavrulduk
ama hiç vazgeçmedik
vazgeçemedik
kendimizi aşka alıkoymaktan
yaralandıkça kanadık
kanadıkça kabuk bağladık
yine yeniden
kaldırım taşı sadakatinde duruş belirledik

ruhumuzun hangi odasına çekilsek
ayrı bir su sızar tavandan
dünyaya gelirsem bir daha
adımı aşkla vurmasınlar anne
ben kalbimi söküp köpeklere vereceğim

kefense annem yeter bana
bağrıma sapladığı koskocaman bir ağlamakla



içim doluydu hocam
şiirinizin dizinin dibinde oturdum
affola





saygıyla

Şu an söyleyenin ismini hatırlayamadığım;

'biraz neşe
bir yığın ıstırap
sonra bir tabut
işte bütün hayat' dediği gibi; göz açıp-kapayıncaya kadar herşeyiyle akıp giden-biten ardında an ı lar bırakan işte...

Ey; geçmişe bakıldığı zaman anlamaya başlanılan, ileriye doğru diye düşünüldüğünde yaşanması gereken; ya bekleyerek ya da tahammül-sabrederek geçen hayat! Söyle! Şimdi neredeyiz?
Nerde aşk-sevda; nerede sen-ben; biz onlar? Zamanın neresinde hangi kıyısında köşesinde.. Hangi gediklerinde gizlenmiş, hangi saklı geçitlerinde, dualarda...

Tanrım;
'Yanarken elim hiç acımamıştı;
fark etmemiştim bile, yandığımın.
ne zaman ki çektim elimi,
işte o zaman anladım yandığını.
ben sadece elimin yandığını sanıyorken,
meğer baştan ayağa yanmışım da,
izlerini görünce anladım...'

Ve.. Ey sevgili, bilir misin!
Koca bir şehri örterken üstüme hüzünle;

'Sevmeyi sevdim ve sevdiklerimin ellerini tutmayı sevdim
avucumun içine bıraktığım yüreğime dokundukları için'

der gibiydi 'Şiir'.

Kutlarım saygıyla...