Beyaz karanfilleryaşama parmak kaldırdılar deldiler ah’ü zârı güllerden çay demlediler asmanın gölgesinde ne kadar üzüm salkımı sunmuşsa hayat yediler o kadar en önde koştular meydan okudular ölüme hak çalınmaz alınırlarla ses verdiler söz aldılar taş duvarlardan meydanlardan en önce öldüler resimleri kazındı yüreklere dikildi heykelleri şimdiden önde olmanın lütfu gök yüzler karardıkça ağardılar alınlarda umuda yayıldılar durdular en önlerde kımıldamadılar doğal hakkı yaşamak olan insan için yıkımcılar karşısında başları dik biliyorlardı ki ilk çırpınışta yıkılırdı kaleleri devrimin beyaz karanfiller vardı ellerinde o ateşli devrimcilerin vuran ellere uzattılar düşlerini kâğıt değildi çiçekler kâğıt adamlar gördü davalarını yine de hakim bir savcı sıyrıldı bu kumpaslardan özgürlük hak, serbest dedi hakkı savunmak! umutlandılar! 19. 1. 2014 / Nazik Gülünay |
Kutlarım kalemini şairim