Çıkmaz sokakgökte asılı kaldı buz sarkıt bir serçe soğuk bacada sandıkta üzüldü ipek ağda kurudu örümcek bu uzun yolu nasıl yürüdüm arkanda kalan bakışlarını bırakıp arka arkaya dizdim sensiz yılları deli deli şarkılar yazdım kar taneciği döndü dolaştı havada elime değdi soğuk nefesi üşüdüm uzaklığından kaydım sevdandan aşağı ne buldum çıkmaz sokağın ucunda hep kadınlar üzgün, erkekler umarsız yetmez ki sadece tüten bir baca karınlar doysun, çocuk büyüsün öyle kırağı tutmuş ağaçlar, insanlar kıtır kıtır buz kırılır yüzüne değsen çevirsen robot kolları bir yola kursan ve aşk girmemiş gibi sokağa ya çok gürültülü ya çok sessiz insan kendini zor t’aşıyor her kapıda bir engel var gibi! 9. 1. 2014 / Nazik Gülünay |
En zorlu şartların ardından mutlaka bir ferahlık gelmiştir. Doğada bile böyledir bu.
İmparatorluklarda, devletlerde ve hatta insanda bile.
Matruşka açıldı, her şey rayına oturacak, bahar güneşi hazırlık yapıyor.
Umut var, insan var. Zevkle okudum, sevgiler