gülümse evlat, en çok bu yakışır senli yarınlara. İstanbul her gün gülümsüyor varlığına...

tüm cümlelerimi toplayıp geldim sana evlat
isimsiz, kahramansız tüm masalları unutup
sessizliğin asaletiyle sürüyorum ellerine yüreğimi
kaç bahar geçti üstünden bilinmez
oysa bilirim ki en anlamlı gülüştü ömrüme düşen sözlerin
ve iyi ki varsın evlat
avuç açarken duaya
dilimde sensin umutlara yelken açarken yüreğin





sararken dört duvar bedenimizi
aralarken buğusuna daldığımız perdeleri
ne çok bezmişlik vurur cama ve ne çok kirlilik



zahmetine sual olmayan bir yaşamdan düştü ayak ucumuza
en acımasız kısmet kisvesi
ne acıdır ki kaçtıkça dolandı eteğimize özverilerimiz



ne çok varsın evlat
her düştüğünde yüzümüz
öfkesiyle haykıran hikayelerinde bulurken kendimizi
bizlik ne varsa yaşadığımız
yeşertiyor yeni günlerimizi



umutsuzluğun bile ışığı var derken
beni benden çok tanırken..
bil ki
hüzün düşmesin diye yüzüne gözüne
beni benden ederim




sana en çok gülmek yakışıyor evlat
anneden kalma her anıda
süzülürken gözlerinden sevinç
bir ben daha doğuyor bende



iyi ki varsın evlat
belirsizliğinde boğulurken, anlamsız düşünceler
uzatıp ellerini bana
’’bir kez daha yaşa
bir kez daha doğ kaybolduğun toprakta’’ deyişin
ve hiç bir acıya yüz sürmeden
sebebisin bir kez daha diriliş imin



gülümse evlat
gülümse ki benden öte bir sen daha
senden ziyade bir ben daha olalım
tüm yaşanmış, yaşanmamış yarınlara

gülümse hayata..