İşte...
Takma kirpikli bir kadın...
Bütün umutlardan ihraç edilmiş,
Bütün ütopik aşklardan...
Sönmekte olan bir izmarit gibi bakıyor insanlara...
Karanlık en keskin ayetleri basıyor yarama
ve en zavallısından bir iç çekişle,
Af diliyorum tüm insanlar adına...
ki ben bedenimin hamalıyım,
Bedenimse bir avuç toprak.
/
ve ben
Ahşap bir sandık,
Aynalı bir vazo,
ve eskiciye satılmış kırık bir rahle kadarım bu akşam...
Nefes alan,
Etten ve kemikten eşyaların içinde yerimi aldım...
Cam kenarından sızan yağmur suyuna,
Düş pahasına aldandım...

***

İşte...
Rugan ayakkabılı bir adam
Saçları yeni yeni beyazlıyor...
Seçim anketlerinden,
Azınlık ideolojilerinden,
ve yakılan isyancı köylerinden bihaber;
Gözleri kim bilir hangi şairin hangi şiirine delil arıyor
Kırılan kalemler zehrini kusmaya beyaz bir sayfa açıyor.

ve ben,
Bazen kolejli kızların burun kıvırdığı kadar taşralı
Çoğu zaman da sarışın,mavi gözlü köleler kadar yalnız...
Her ne kadarlık olursam olayım
Ben bedenimin hamalıyım,
Bedenimse bir avuç toprak...