Gökyüzü ölenleri
Kanatları ölü bir melektir düşülen
kan-revan içinde deşilen bir rahimndir kabir... taşlarına mil çekilen, ölümlerine gül küsülen bir çocuktur intihar... Gölü tırnaksız bir pul, dölü insansız bir kul sırıtır kanının her pıhtısında aynası sırsız bir düşüş... Rayları mı evcilleştireceksin buyur, kuş tüylerinin iskeletlerini sök suyu olmayan denizlerden... ya da insanları olmayan isimlerden... Çağır tüm zehire âşık, zehirle sevişen tenleri; bak bakalım içlerinden kaçı seni, sen gibi ölebilir? Öyleyse gel kanatlarımızı telefon kulübelerine bağlayalım Gökyüzü, ölülerin olsun |
o yüzden belki öteki dünya düşlerimiz
zaten kanadı kırık melekler çok yaşamaz değilmi.