Bir lokma kalmış gücümü zorlarken yarınlara
Yara bere dolu dudaklarım titriyor
Ben gökyüzüne azad ederken umutlarımı
Sen gökyüzümden indiriyorsun yıldızları..
İçimde kavruluyor derin bir acı, yanık
Gamzelerime dolan hüzünler kanıyor
Kandırıyor aklımı içimde büyüyenler
Boğuluyor gözlerimde sevmelerimin çığlıkları..




Dokunma !
Geçmeyecek kadar büyüdü sevdalarım
Seni de gelemeyecek kadar ötelerde bıraktım
Bu yüzden dokunma harflerine gecelerimin
Notalarını susturma veda türkülerinin de
Bırak inlesinler bir akşamın sukünetinde..




Biliyorum
Her acı ardından ‘bu sondu’ diye avunuyorum
Büyüyünce de geçmiyor annemin dediği gibi
Hiç gelmiyor mesela uzaklara gidenler
Dönmüyor uzun raylar üstündeki vagonlar
Dün gibi
Bugün gibi
Hep yalnız geçiriyor ömrüm ‘sevmek’ eylemini..




Yarın da aynı cümleleri kuracak dudaklarım
Son olduğuna inanacak yine umutlarım
Ki bu da son olmayacak
Biliyorum,
Yarın da acıyacak avuçlarım
Soğuk kalacak
Dün gibi
Bugün gibi..