Suşimdi burada duracağım onlarla biri bulut içerek ölüyor kimse farkında değil ağır bir müziğin tınısı şimdi ürküyor diğerinin bütün kuşları dal kırıldığında sinemada şeritler, bir perdenin dramatik yanına akıyoruz bizi çağıran kimseler yok, işaretlerin bitişi gibi gittikçe karanlığa koşan gölgeler ağrı ve toprağın kökleri; birinci renk siyahtı nehirlerin boyun eğdiği çığlık İskeletinde çıplak taşlar eğildim yansıma yoktu... Aysu |
o halde kimseler yok.
biz gördüğümüz için gölgeler yerli yerinde.
biz gördüğümüz için bir şeyler var.
biz gördük diye bir şeyler “ şey “ oldu hep.
asl'olan~~