Yoksa
herkesin yüzünde aynı yağmur
benim yüzümdeki bensiz ben yağmursuzum yağmursuzluğum sensiz... sancım sancıdan ayrı ayrım ayrıdan küstüm... hiçteki artı da bu olmalı yokluğunun ölümlü kahramanı olmak eksideki hepim gibi yani gözlerinin acımdaki sıklığı... bir son ışık her zaman vardı o muydu özlem her ışık birbirine son ışık mı yoksa ışığı anlamıyorum... renklerim hasta solgun saatlere varıyor beklemek ağrılı geçişlerle akıyor günler kimi zaman kesintili soğuk bahçeler gibi yalnızım yaşam aralarına sığıyorum güya nasılsa kendime sığamıyorum... kağan işçen... |