DURDUMduruşumu seçtim bir gül yaprağı dokusunda pembe bir bebeğin annesini her gördüğü an gibi ağlarken susarak aldım yerimi durdum çiğnenmişliği karşısında onca insanın zulmün kabadayı duruşların karanlığın geri çekmedim adımlarımı bir adım öne aldım sevgiliyi bekler gibi heyecanla aşkla kör bakışlar yok saydı duruşumu kaç karanfil açtığını bir anda yolumuzun üstünde beklerken tomalar kararmasını ay’ların daha fazla bekleyemezdim altımdan çekilirken toprağım elimden alınırken bahçem, bağım anayurdum canım elimden alınırken insanım Tanrı adına tapulanırken yarım huzur koymazken evimde hiç durmamaklar durdum bir cansız manken duruşu değil bu suskunluğum konuşamadıklarım çoğaldım çoğaldım çoğaldım! 19. 6. 2013 / Nazik Gülünay |
yolun doğrusuna
ortak paydalı
sağlıcakla