Ederiyet
Ederiyet
şimdi şekerlerine kadar eder karıncalar rüyalarına kadar uykulu bir adamımdır tütünüm yalnız dişlerimi mi boyar yalnızlık göçebe bir hayat şeklidir beni hep olmayışlar karşılar akşam ne kadar akşam ki artık çocukların polisten korktuğu yerde polisler namludan kaçar ve sislenir ırmaklar yaladım kurumaz kudurgan aklım deli kırması zaman, öğütür mü yaşanılanları sabahın sancısıyla güldüm otların yakınında da güldüm kızan olmadı üzülen de her şey maviydi o kadar deniz bile dalgasına kadar etti yüzüm sarhoş bir dilenci gördüm önünü ilikledi tanrıya şükretti: bu sağlı sollu hayat ölene kadar ben kadar sen kadar e kadar nereye kadar dedi salyangozun dünyası her şey sürünene kadar sürgün kadar nedir acının suyunu yükselten böyle inceden inceye akşamın gelmesi mi, yüzümün gölgesi mi düşen? buraya kadar şiir: işte o kadar! Payanda |