kuraklık gelir
karabasanla uyanır beklememek
gözü açılır mı bilmem
günleri kovalamanın...

mezarı gömülür
sonraya bırakmanın
bisikletli amca da unutulur
kömür bakışlı bir çocuk
yağmurda tek
huysuz bakımsız bir kadın üzgün
ben üzgün müyüm
suda da kaybolmuyorum...

hiçbir umut yazlanmıyor
avuçta hiçbirsiz
ilkellerle eş
göreceli sessiz
yaprak kımıldamıyor
duruluğunda yabancılığın...

kuşlar ve hep
gene de korkunç
eğik gökyüzünde soluğumun kiri
hiçbir kalabalığa ait olmamak gibi
bir arzuda yokoluyorum...

bu sırça köşk benim sıratım
alnımın çatında seken
serçenin gagasında özgürlüğüm
kördüğümü çözülür doğanın
tufan sandığın belki
benim sendeki
bu bendeki sen...

o’suz olmalı değirmen
öğütülmeden anı
an
sonrası suyun
anla
arkadaşların varken
ikindiden kopmadan
yorgunluğun...


kağan işçen...