korku
kaskatı kesildiğinde zaman
ve evrene kara bulutlar çöktüğünde gülümsüyorsun sen sonra gülümsüyor evren tuz buz oluyor öfkelerim kalbim daha hızlı atıyor o vakitlerde ve daha yeşil bakıyor gözlerim ne varsa biriken aklımın mahsenlerinde kayıplara uğratıyor hafızam bir gözlerin kalıyor aklımda o anda sen oluyor her şey her şey gözlerin oluyor ne kadar susmuşluk varsa dilimde içime batıyor ve içim içinde saklanıyor günlerce yüreğine yaslıyorum başımı farketme diye nefes bile almadan öylece ben kendimden kaçarken bile sana sığınıyorum en çok yüreğimdeki isi senin yağmurlarında yıkıyorum sonra korkuyorum yine yine susuyorum ve yine yüreğim düşüyor önüme |