dönüşüm
kaldırımlarda hala çocukluğumdan kalma ayak izlerim var
milyonlarca kez adımladığım sokaklar ve tırmandığım erik ağaçları hala yeşil hala aynı kokuyor ıhlamurlar büyük büyük binaların altında kalsa da yine körebe oynuyor çocukluğum o parkta saçlarımı çeken çocuklara küsüyorum ama değişmiyor düzen ben hala canımın yandığını kimseye söyleyemiyorum şikayete gidemiyorum ağlayarak anneme yine nefesim kesiliyor öfkeden ve yine kızılca kıyametler kopuyor gözlerimde içim terk ediyor içimi bazen ama yine sessizlikleri çıldırtıyor suskunluğum ve dilsiz oluyor kelimeler sadece benim odamın ışığı yanıyor yine mahallede korkularım değişse de kalbim aynı çarpıyor hala karanlıkta ve hala aynı kabus oluyor her gecenin yarısı uykumu bölen her şey o zamanda yaşıyor bazen o zamanki gibi doğuyor güneş batarken şaşırıyor ama biraz çocukluğum geliyor üstüme üstüme yine gece yine sessiz yine karanlık.. ve huysuzum ve arsızım ve yüzsüzüm ötesi berisi yok ruhsuzum bu gece ben daha büyümedim ışıkları söndürme anne!! |