kaldırımlarda hala çocukluğumdan kalma ayak izlerim var
milyonlarca kez adımladığım sokaklar
ve tırmandığım erik ağaçları hala yeşil
hala
aynı kokuyor ıhlamurlar

büyük büyük binaların altında kalsa da
yine körebe oynuyor çocukluğum o parkta
saçlarımı çeken çocuklara küsüyorum
ama değişmiyor düzen
ben hala canımın yandığını kimseye söyleyemiyorum

şikayete gidemiyorum ağlayarak anneme
yine nefesim kesiliyor öfkeden
ve yine
kızılca kıyametler kopuyor gözlerimde
içim terk ediyor içimi bazen
ama
yine sessizlikleri çıldırtıyor suskunluğum
ve dilsiz oluyor kelimeler

sadece benim odamın ışığı yanıyor yine mahallede
korkularım değişse de
kalbim aynı çarpıyor hala karanlıkta
ve hala aynı kabus oluyor her gecenin yarısı
uykumu bölen

her şey o zamanda yaşıyor bazen
o zamanki gibi doğuyor güneş
batarken şaşırıyor ama biraz

çocukluğum geliyor üstüme üstüme
yine gece
yine sessiz
yine karanlık..

ve huysuzum
ve arsızım ve yüzsüzüm
ötesi berisi yok
ruhsuzum bu gece

ben daha büyümedim
ışıkları söndürme anne!!

Paylaş:

7 Beğeni

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Şairin Önceki Şiiri Şairin Sonraki Şiiri

Şiiri Değerlendirin

Topluluk Puanları (11)

5.0

100% (11)

Dönüşüm Şiirine Yorum Yap

Okuduğunuz Dönüşüm şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

dönüşüm şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Ya Tabe Volim, @yatabevolim

16.5.2013 17:58:25

5 puan verdi

Yaş kaç olursa olsun anneye duyulan ihtiyaç,tebrikler.........

Asyaİde, @asyaide

16.5.2013 12:31:20

hala mı ışık açık uyuyorsun ya :)

delisapkaci, @delisapkaci

16.5.2013 02:31:43

ışıkları söndürme anne!!
ben daha büyümedim

ruhsuzum bu gece
ötesi berisi yok
ve arsızım ve yüzsüzüm
ve huysuzum

yine karanlık..
yine sessiz
yine gece
çocukluğum geliyor üstüme üstüme

batarken şaşırsa da biraz
o zamanki gibi doğuyor güneş
her şey o zamanda yaşıyor bazen

kalbim aynı çarpıyor hala karanlıkta
korkularım değişse de
sadece benim odamın işığı yanıyor yine mahallede

yine sessizlikleri çıldırtıyor suskunluğum
ama
içim terk ediyor içimi bazen
kızılca kıyamet kopuyor gözlerimde
ve yine
yine nefesim kesiliyor öfkeden
şikayete gidemiyorum ağlayarak anneme

ben hala canımın yandığını kimseye söyleyemiyorum
ama değişmiyor düzen
saçlarımı çeken çocuklara küsüyorum
yine körebe oynuyor çocukluğum o parkta
büyük büyük binaların altında kalsa da

aynı kokuyor ıhlamurlar
hala
ve tırmandığım erik ağaçları hala yeşil
milyonlarca kez adımladığım sokaklar
kaldırımlarda hala çocukluğumdan kalma ayak izlerim var

bir de böyle okuyalım...

delisapkaci tarafından 5/16/2013 2:39:22 AM zamanında düzenlenmiştir.