isyanlarıma ’şehr-i küçük’ şerhi koydu
yağmur damlası yüzüyle kız


kan/sızı kesiklerime gömüldü
inadına beyaz tebessümle
iliklerim açıktı ayaza
sevdim ya kış güzeli gözlerini
ahmak yüreğimde zürefa düşkünü

candan çizgi çektim gidişine
tırnaklarım kan sızısı
ellerim beyrut sokakları ardında
korkan is/yanım
ruhumun eşraf saatiymiş
şehir beni yıkarken siyaha

alev kuşum
zemheride üfürdüm yüreğimi sana
tamda bu şehrin semalarından
sokakların yalanları bile
üşürken kaldırımlarda
tarifsiz yanıyorum şimdi
şehirde küçükmü/ş
büyük düşlere ki
dökülüyorsun avuçlarımdan
alevlenen yüreğimin soğuk yanına

kokunun dağ yamaçlarıydı rüzgar
gülerken ufkumun mavisine
şimdi göz yaşına yağlı ilmek
kalemim cellat
kendini idam ediyorum kendime
ve acımtırak bir nota dönüp duruyor
’es’in gölgesi çivili dilimde

sen doğurgan ümitler ölürken s/ustun
kader dökülür yazısından
yaz dilinin buçuklu hesaplarını
yokluğun tehditken şakağımda
az sonra
bir fincan kahve olur dudaklarım
müstembel çarşı kahvesinde
telvelere de yalan ya
köpüğü bahane
kaç vakit söyle
ey yanağımın yağmur damlası
ey cam çiçeğim
kırıldığında hiç olmayacak kokun
duvağın açılmayacak matem/in gelin/ce
mühürledin gözlerini yolların uzağına

belki devrimlerini sorgularım hayatın
belki şiir falına bakarım bir çocuğun
belkileşirim hatta kalabalığın kuytusunda
ama silinir gidersin sende
kork/akça teninin gizeminde
ellerin eskici naralarında
isyan köşe bucak
boğarken şehri
sesim sesine son kez karışır
el/veda ziyaretleri
elleri musallada
son sallanış sessizce
’iyi bilirdim’
dilime pelesenk işte