veda
gece
en çok şimdi yanıyor derdine en çok şimdi ağlıyor yıldızlar yeryüzünü sel basıyor gökyüzünü ateş boğazımdaki her düğüm yutamadığım acılar doğuruyor gırtlağıma sesim kısılıyor rengi gidiyor gözlerimin ellerim buz kesiyor vedaya adanmış kelimeler intihar ediyor kalemimin ucunda cümleler perişan isyanda dinlediğim şarkılar ’’siz benim kime küstüğümü nerden bileceksiniz’’ vurdumduymaz yine zaman sarmıyor yaraları en keskin tarafını bıçağın dayıyor şah damarıma sızlıyor aklım kalbim terkedilmiş bir sokakta kayıp ruhum anadan üryan paçavraya dönüyor adım kimsesiz bir çocuk ağlıyor içimde gözleri alacakaranlık griye çalan bir sarhoşluk yüzünde uzansam ölecek susacak bütün melekler yokluğun kokuyor rüzgar ay düştü düşecek vurgun yiyecek birazdan bahar kıyamet utanacak ah be yar sözlerin cinnetime neden yüreğime bir kurşun yarası ’’yüreğim daralıyor ciğerim kanıyor olmasaydı sonumuz böyle’’ şimdi ben kuşanıyorum kederlerimi can kırıklarımı topluyorum eşiğinden kapalı perdelerin ardından son bir kez bakıyorum yüzüne herşeyi yerli yerine bırakıyorum şimdi geceleri yakıp yıkıp bütün duvarları ayrılığı vurup alnından kendimi sözlerine asıyorum... |
şimdi
geceleri yakıp
yıkıp bütün duvarları
ayrılığı vurup alnından
kendimi
sözlerine asıyorum...
Harika anlatımdı severek okudum
Yüreğin kalemin daim olsun üstadım
Saygılar............