çığıl, suskunluk ve yok’luk

nefese dahi ulaşamayan çığlıklar boğuluyor

kanıyor yeryüzü, sessizliğe gebe lanetlerle

tutsaklığını taçlandıradursun gökyüzü

serçeler intihara koşuyor

kırdıkça göğüs kafesini, zincirlerini

dişleri dökülüyor hayatın

tutamadığımız yakasından

ve çoktan bırakmışlığımızdan

dönüp arkamıza bile bakmadan

dikenli teller dolanıyor kalbimizi


-yitirilmiş yaşamların mezarsızlık sürüncemeleri..-








yokluk, güneşi batıdan bile doğurmazken

arefesinde kıyamet, huzursuzlanıyor

ebabil sürüleri kanatlarından dökülüp

tüylerini yaslıyorlar yarama

bilirsin

bu cinayette çırpınışlar nafile

nihayetinde sarhoş bir ölüm

gözlerinizden azade

perde perde

ellerinizle






ölümün sessizliği koyuluyor çığıl..