bir sen
tek sen vardın
geçmişi silip ve dahi kendimi
yaşamında eriyip
soluğunda kaybolmayı seçtiğim



anlamlandıramadığım kopuşlar dikildi önüme
zindanlar
prangası kalbime uzanan yollar
dikemedim sökülen yıldızları gökyüzümüzden
daraldıkça göğüs kafesim
uzanamadım yeşermeye
zemherilerle



ıslak soğuk
mezarlık mermerinden kopup gelen
ayinlerden tütsülerden
gözlerince hapsedilmiş yitikliğimden
kuyu dipsizliğiyle
tüm edep ve edepsizliğimle
ellerine bırakıyorum derinimi
mezarıma toprak
o gül süz toprakla



tüm demiyle kirpiklerime
çarşaf çarşaf dolanan karanlık
kollarıyla sardığında bedenimi
ve artık bıraktığım nefeslerimi
ruhum öteliğin diyarına
sarkaç
rüzgârıyla



gemi karaya oturdu
fırtına değil



bu hanımeli
bu yağmur
ve bu küf
tırnak diplerinde


iyi sakla