şubat

isrâfil.. isrâ... sûr..

siyâh


kaç gece döküldü saçlarıyla



ıslak tapınakları emzirirken yalvarışlar
kucağında denizi kusan duaların nefesi
bir buğu
bir an
sadece ân
düşerken ve yararken zamanı
ırmaklar ters döndü yataklarında
kalbinde bir kuş öldü
kanatları sancıdı gözlerine
kıpırtısız
fısıltısız



bu kadar nefretken dünya
ve ağırken yaşamak
hâlâ yaşama şapkalar bulabilmekti
kelimeleri buraya dizmek
ki bilirsin
kanın yönünü seçerdin kelimelerle
sustum
uzun
iç kanamanın dışavurumsalı oldu sonra
duman’sal
sal
çalkalandıkça
ve rüzgârı içine doladıkça
kirpiklerinde kırağı
kirpiklerinde sancı



bilmedi
beklemek ve inanmak çekti ipini
boğazından
yukarı
çok yukarı



düştü kelebekler
avuçlarında intihar


kanadı