Beyaz bir tortuyum karanlıkta kalmış.
Zamanı belirsiz bir gecede atılmışım umuda,
unutulmuşum.
Biliyorum umutların yitirildiği milyon gece var.

Umudu kalmamış sahte aşkların milyon kere lekelediği
bir beyaz sayfayım yeni aşklara.
Aşkların hepsi bitene kadar yaşanan birkaç yanlış...
Gecenin siyahıyla boyayamadılar hiçbir zaman.
Gözlerim kapalı,
bakamıyorum sona yaklaştıkça çaresizliği artan umutsuz aşklara.

Beyaz bir tortuyum karanlıkta düşen.
Gecenin en karanlık yerinde görmüşüm riyakârlıkları.
İhanetler acı doğurur ve aşklar acıların bağımlısı olur.
Karanlık bulaşır beyazıma…
Biliyorum karanlığın rengi siyah olur.
İşte, gecenin siyahıyla değil,
ama karanlığın siyahıyla boyanıyor beyazım.
Kâbuslarım anlamsız ve umutlarım sönük.
Beyazım yok…

Mücadelem insanlarla değil,
yokluğunla, ey aşk!.
Havanda su dövmek gibi…
Ardında düşe kalka yoruldum.
Yenildim…
Sen yoksun ya,
azap yolculuğunda ruhum,
cam kırıkları üstünde yalın ayak.

Yokluğun can acıtıyor,
Allah kahretsin!
Omuzlarımda meşakkat dillenmekte,
susturarak beni…
Korkularımda büyütmekteyim seni yok eden izleri.

Korkularımla yüzleştiğimde o izleri aşabilirim.
Sensizliği sindiremiyorum içime;
Sindirirsem, biliyorum, ebediyen sensiz kalacağım.
Ama, en azından sensizliği aşacağıma dair hayallerim var,
Bu hayata tutunmak için bir güç kaynağı…
Yüreğimde ki varlığın hiç bitmiyor.
Bitmez de…