ayrılıklar senin olsun
tek bedduam
yaz buram buram
secdesiz bir akşam üzeri
ortalık su kokusunda
renksiz
bir anne konusu eksik
bir sen


portakal çiçekleri ağlıyor
yine bir kış sakladı seni
soğuyor
aldatan mevsimler
toprağa düşen cemreleri kucaklıyor
ilk sevgilisi gibi
sen gibi telaşesi var
haz aldığın her şey bu cihanda
secdesiz
baştacı


halimi bilmeyenlere dua ederken
gözüm değil
içim ağladı
ah gibi
beddua etmedim aslında
oldu ama
sanki öyle durdu
süslemedim cümlelerimi
öyle bi sustum


sen güneşi çağır yüzüne
ben geceye yatıdayım
leş gibi sevdam
sustu
arka mahallelerde çocuk sesleri
kendime getirdi beni
intiharlardan vazgeçtim


hayatı tesadüflere bırakmak
kaybetmişlerin işi değil mi
yıldızlar
sen geceysen hep yanar
hayat bir boğaz
deniz ise hikayesi
sen beni dünya yaptın
ben ise ahiret


arka mahallelerde çocuk sesleri
kendime getirdi beni
intiharlardan vazgeçtim
ama öncesi var tabi
en büyük ’bi seslendi’
irkildim
daha kaç defa dedim
küllendim bittim yeter
affettim
dirildim


hatrım küçüklüğümde kalmış
anladım
onu andım
kıyamam
ne bileyim işte
tatlıydı
gözleri pamuktu
kapağından akardı gaflet
aldandım


yağmuru resmin yaptım
kuşlardan haberlerini çizdim
bekledim nasibini
muradını
izledim haysiyetini
sır gibi kaldı namusun gözümde
dilimde sustu


hastalandı o
herkes bilmez
ben yüreğimden aldım vesikalığını
öyle dürdüm yıllık şeritlere seni
yazdım şeriat gibi
çerçevedeki seni
küçülttüm
bir cüzdana sığdırdım
onca şeyini


maskesi düşmüş insanlara
cüzzamlı iltifatlar da etmedim
geride
buz sıcaklarımı hatırladım
öyle set gibiydi işte
alevli günler
temmuzlar
ağustoslar
öylesi merhaba dedi o topraklar
ne bileyim
aldandım işte


biraz kanatlanınca
kırıklandım
döndü dilim tersine
duası oldun hep o günlerde
küçüğünün
ben unuttum
dilim amin dedi
bulut deyiverdi
yağmur çıktı ardından


neden bana
onca yalan söyledi
neyse zaten
yuttum
hatrımda sadece acılarım
söyleyin onu unuttum
çok özledim ama
onu unuttum
söyleyin o da unutsun



ŞİRİN KELEBEK