-Bir öyküyü bir ülkü ile anlatmak bu olsa gerek demeli fırsatsız...
Sayarak başlanabilir belki de bir çok cümlenin ertelenmişliğine.. Suskun bir irade ile tüketilen zamanın içinde, öylesi kırgın öylesi sitemli olmalı belki..
Ya da mısra boyunca sermeli herşeyi orta yere.. Bazen suskunluğun pahasına, bazen bir çift gözün bize düşen vebasına sığınmalı..
-Kim anlayabilir türküsü bir başka dilde söylenmiş bir aşkın kuvvetsizliğini, ya da kim ''he'' diyebilir suçsuz bucaksız koşan yanılgılara...
Eskiden demek için çok yeniyiz belki, belki de o kadar yeniyiz eskimiş gönüllere sığamıyoruz..
-Bu dunya iklimine bir başka dünya zamanına affedilmek, ne söylenebilir mısraların avuttuklarına. Kimsesi olanlar şanslı da kimsesi olmayanlar şanssız mı..?
Giden kim olmuşsa gönül bağından, hep yerle yeksan bir tufan bütçelemiştir hasat vaktine.. Bazen gam yar hasretine meyillidir, bazen bir dost mertebesine..
Ve sen say ki ikinci bir emre değinr üç vakte kadar olan her şeyi sildim dört mevsimimden...
Ve sen say ki bir daha hiç göz bebeklerin görmeyecek böyle bir hüznü...
Dilerim masumluk ömrümüzde ve ömrünüz de bu mısralar gibi hep hedefine otursun...
Her kelimesi için tebriklerimle
Saygılarımla
İsmail Yılmaz