İsmine kuleler kurduğun değerleri
eşittir senden, eşittir sizler diyerek...
bir bir düşersin.
Ben’i büyültmek, egonu tatmin eder.
İçinde, yüreğin... elinde bir ip ile tutunur.


Annene değil, rahmine kızarsın sanki,
ne çaresizdir bu kurban doğuşun.
Son durak beklerken haya eden gözlerin
ardına bakıp mendil sallamaya korkar;
yine de kalmak ister.
Biraz daha diye diye kandırırlar kendini,
sağdaki bebek , sol bebeğini görmeden üstelik!



Sen değil sadece,

ben de...
biz de öyleyiz!



Belalara sakladığın eksilmişler,
çoğalacakmış gibi bir kitap yazarsın.
Başlığa adını yazarak,
cilt cilt büyütürsün umutları.
Aslında...
ufak gülüşlerin vardı, mutluydun...
ama!
yetmemeye başladı değil mi?
sahi; iblis kovalamaktan yorulmadın mı sen ?




Sarı yırtık sayfalarına...
dikenlerinden satırları delinmiş, güller bırakırsın...
hiç kokmayan!
Yamalı hitapların olur önsözünde.
Hiç bitmez...ne söyleyecek sözün, ne özürlü kinin!




Bir topa tekme atmak isterken,
kaleye girdiğini görmeden kaçarsın.
Korkarak... k o ş a r s ı n a k l ı n a!
Boşver dersin aşkına.


bir yarından uzaklaşmak...
düne inşa etmek istersin
kanadı kopuk kelebeklerini!
İşte bu bile yeter o anda mantığına.



Maviye çatmaya başladığında...
yaşayan her acıya, gücenme vaktin gelmiştir.
Akranlarına aşina gelmeyen çizgilerini,
kitabının buruşuk sayfalarına katlarsın...
o güller gibi solarsın.


Ziyan sefil satırlara son bir kez bakıp
teneşşir paklar beni sözünü mırıldanmak,
ağlamaya benzer gülüşler attırır.
Gülmekten kırılırsın... bende!



Üzülme!


Sen değil sadece...

ben de!
biz de öyleyiz.


Öyleyiz işte...
günaha aykırı duran keçi
ağlayan timsahlar gibi.