''Güzel olan herşey...
yanlış insanların elinde''

Çok etkileyici bir giriş.
Bu küçük cümle, ister istemez insanı düşüncelere sevk ediyor.
Bir korku baş gösteriyor içinizde, düşüncelere dalıveriyorsunuz gerçekten öylemi diyerek...
Gerçekten,
tüm güzellikler yanlış insanların elinde mi?
Ya gerçekten öyleyse?
Ne kötü bir durum...
Belki değildir... Belki bir tutam mutluluk,
yüreği temiz, gönlü yüce insanların avuçlarına sıkışıp kalmıştır...
En azından böyle ummak az da olsa ferahlatıyor insanı.

Bu şiiri okuduğumuzda,
derin bir düşünce aldı başını, yerleşti zamanımıza usuldan.
Uzaklara kilitlendi bakışlarımız, gözlerimize bir yorgunluk çöreklendi sevimsiz.
Gerçekten çok dersler veriyor satırlar insana...
İnsanın anlayanına tabi ki...

Ağızın üç işlevi olduğunu fark ettim mesela...
Konuşmak, beslenmek ve tebessüm etmek gibi...
Ve,
hoyratça kullandığımızı fark ettim, dili, sözü, eli, kalemi, bakışı...

Küçük ve basit insanların,
ama mutlu insanların küçük dünyasını okudum bu şiirde.
Hayatla mücadeleyi seven, yılmayan, korkmayan sıradan insanların, sıradan ama,
güzelliklerle yıkanmış güvenli dünyalarını...

Hayatın realitesinin sevimsizliklerin, okudum şiirde...
Sevmeleri, bırakıp gitmeleri...
Yüreğin cız edişini hani...
Kabullenmemeyi, kabullenmeyi ya da...
Sevginin sihrindeki gizemi...

Ne demeli?
Dünle bu günü barışık kıldırmak gerek işte...
Yarınların resmini doğru çizebilmek gerek.
Becerebilmek gerek bir de,
bir zerresine suyun, tüm yağmurları sığdırabilmeyi...
Senleri ve benleri,
biz yapmayı başarabilmeli insan.
İşte o gün,
dünyayı sırtımızda taşımak çok daha basit olacak...

Güzel bir şiir.
Çok dersler çıkardık.
Umarız başkaları da çıkarır...