muhacir şiirtesbih tanelerini toplayıp döküldüğü yerden ipe diziyorum dualarımı ipe diziyorum dediysem öyle değil sıralıyorum art arda bildiğin vagonlar gibi vagon deyince aklıma savaşlar geliyor en çok da iç savaşlar ve evlerini terkeden muhacirler sonra muhacirlere benzetiyorum kendimi yazarken alelacele çıktığım yolculukta pek az şeyimi alabilmişim yanıma geçmişle bağlarım kopuyormuş menzile yaklaştıkça yaşayacak kadar aş, örtü,ilaç en çok da ilaç gerekliymiş bulaşıcı hastalıklara bir de eziyetine ortak olacak hâldaş yoldaş da diyebilirim tabi ama komünistlere yakıştırmışlar bu sözü zamanında imtina ediyorum damgalanmaktan ki insana yakışmaz damga yani etiket desek mesela kibar olur hoşa bile gider hani ne fark varsa arada! ’’neyse iyice sapmadan yoldan ...’’diyecekken -bir fikrinin de ucundan tut be! birini de geçir yolun karşısına! diye bağırıyor aklım. sus! anladık. biz de farkındayız da olmuyor öyle ha deyince. hah, yoldaydım! yanımda eziyeti kanıksamış hâldaşlarımla bitlenen saçlarımızı kestik sırayla su yüzü görmeyen vücudumuzdaki yaralarımızı ellemeden iyice hafifleyen yükümüzü bile taşıyamayacak kadar yorgun sırtlarımızı dinlendirdik bir taşın kıyısında otu bile kalmamıştı geçtiğimiz yolların bizden öncekiler yolmuş olmalılardı açlıkla ardımıza bakmaya gücü kalmayan gözlerimizin yerine kulağımızı bırakmıştık rasata giderek azalıyordu seslerin rengi paletindeki boyaları biten ressamın gözleriyle tamamladık resmi koyu bir gri kesif bir koku ne kadar dayanırız bilmeden yürüdük haftalarca ayağımızdaki pabuçların yerinde esen yeller yaralarını ve şişliklerini bırakmıştı nasılsa onu da götürseydi ya hayrına! bıkkınlığın yerini alacak umudumuz da kaybolmuştu ufukta yürüyorduk sadece yürüyorduk menzile nedenini niçinini unutmuş yıkılıp yağmalanmış köylerde sinip çamurlu sularda yunup özgürlüğe gidiyorduk sürünerek vagonlar vardı lokomotifinden kopmuş bir de tespih taneleri imamesini unutmuş süründüm yazının yollarında... |
"Dedemin İnsanları"filminde gözyaşlarıyla izlediğim.
Bir de dizelerinde hüzünle okudum yol hikayelerini.
Acı gözyaşı bir yere ait olamama duygusuysa en kötüsü.
Emeğine yüreğine sağlık genç arkadaşım meslekdaşım.
Sevgiler alkışlar İzmir'den..